- ἀνέκλειπτος
- ἀνέκλειπτος, ον (ἀ-+ ἐκλείπω q.v.; Hyperid. et al.; Diod S 1, 36, 1; 4, 84, 2; Plut., Mor. 438d; OGI 383, 70 [I B.C.]; PLond III 1166, 7 p. 105 [42 A.D.]; EpArist 89; 185) unfailing, inexhaustible of the treasure of good works θησαυρὸς ἀ. (cp. Wsd 7:14; 8:18) Lk 12:33.—S. DELG s.v. λείπω (*λειπτος). M-M.
Ελληνικά-Αγγλικά παλαιοχριστιανική Λογοτεχνία. 2015.